Bezochte locaties: Kotah Kinabalu, Gunung Kinabalu, Telupid, Mount Trusmadi, Crocker Range national park, Gunung Alab
De meeste tripverslagen op deze website gaan over Thailand, met soms een klein regionaal uitstapje. Zoals deze reis, die ik maakte met mijn zoons Sven en Levi, plus 2 goede vogelvrienden uit Thailand: Benjamin Weil (thaibirdingadventures) en David Gandy (van Bangkokcitybirding). Zonder gids en mét huurauto zagen we bijna al onze targets. In dit verslag lees je welke, en waar!
11 juli: Een lange vliegreis
Na een lange reisdag vanaf Bangkok, met een overstap in Kuala Lumpur, kwamen we pas na middenacht aan in ons hotel in Kota Kinabalu. Onze airline (Batik Air) vond het grappig om onze vliegtijd 7 keer (!) te wijzigen, waardoor we niet om 19:00 uur aankwamen, zoals gepland, maar pas rond middenacht. Niet ideaal, gezien we de volgende ochtend vroeg op pad wilden, rond 4:30. Lekker begin van de vogelreis, een nacht van een krappe 4 uur slaap. Hoe dan ook: we waren ter plekke, en ondanks de vermoeidheid, hadden we er veel zin in! Met de huurauto reden we veilig naar ons hotel, waar we al snel als prinsjes op 1 oor lagen.
12 juli: Crocker range national park
Na een te korte nacht, vertrokken we in het donker, om rondom zonsopgang aan te komen bij Gunung Alab. Een rit van ongeveer anderhalf uur vanaf ons hotel. Helaas lag deze bergpiek bij aankomst vrijwel volledig in de mist, en waaide het hard. Daardoor besloten we eerst een ontbijtje te nuttigen in een lokaal restaurant. Dit bleek een gouden zet, want bij het tafeltje naast ons, bleek de eigenaar van een lokale hide te zitten, die we al eerder hadden gereserveerd voor morgen. Na een praatje bleek dat hij ook achter het restaurant waar we op dat moment zaten een feeding station had. Wat een mooie verrassing! Na wat prijsonderhandelingen (hij wilde eerst meer dan 100 euro per persoon) liet hij ons toe om voor fractie van het eerstgenoemde bedrag foto’s te nemen van de soorten die op de meelwormen en besjes afkwamen. Toen we aankwamen lopen, was er direct veel activiteit. 2 Bornean green magpies trokken zich weinig aan van onze aanwezigheid, net als een Mountain wren-babbler, 2 Indigo flycatchers en een groep Chestnut-hooded laughingthrushes. Na eventjes wachten, voegden soorten als Golden-naped barbet, Little pied flycatcher, Black-capped white-eye en Temminck’s babbler hierbij, bijna allemaal endemen en dus lifers! Wat een top begin van de reis, deze ‘geheime’ voederplek. Later tijdens de dag zag ik hier nog 7 andere lifers, en kon ze vrijwel allemaal goed fotograferen. Ook nam de hide-eigenaar ons even mee naar een feedingspot voor Bornean shortwing, waarvan vooral het vrouwtje indruk maakte (zie foto hieronder). De andere spots die we vandaag aandeden (zoals het Rafflesia center) vielen wat tegen en waren rustig. Toch pikte ik wat lifers mee als Pygmy blue flycatcher, en Bornean leafbird, hoewel deze hoog in de bomen zaten en ik geen geweldige views kreeg. Al met al een goede eerste dag, met veel endemen direct ‘in the pocket!’
13 juli: Trusmadi hide
Vandaag wederom vroeg uit de veren, zodat we om 6 uur plaats konden nemen in een hut met 1 legendarische target: Bulwer’s pheasant. Deze vogel was jaren lang een groot mysterie en door slechts een handjevol gelukkige vogelaars gezien. Totdat een huteigenaar hem naar zijn hut wist te lokken. Sindsdien komt de Bulwer’s pheasant bijna elke dag even buurten, maar niet elke dag. Spannend dus! Na eerst per ongeluk in een verkeerde hide te zijn beland, waren we vlak na zessen op de juiste plaats van bestemming. Bij aankomst was het nog erg donker, maar de vogels waren al erg actief. Zo zaten er tot onze vreugde meer dan 50 Crested partridges, een soort die in Thailand erg zeldzaam is en een lifer was voor ons allemaal. Ook een andere bijzondere soort was voor de hut actief: de zeldzame Crocker jungle flycatcher, 1 van de zeldzaamste soorten die we tijdens onze reis zouden zien en een te gekke, onverwachte bonus! Na ongeveer een uurtje wachten, zag ik vanuit een ooghoek ineens een witte vlek. Het kostte me niet lang om te snappen wat er aan de hand was: het mannetje Bulwer’s pheasant maakte zijn opwachting! Samen met 3 vrouwtjes liet hij zich geweldig goed zien! Niet veel later maakte een Bornean banded pitta en een Red-breasted partridge het feestje compleet, 2 soorten die hoog op ons wensenlijstje stonden. Net als Dayak blue flycatcher en Sunda scimitar babbler. Bloodhead liet het helaas afweten, maar dat mocht de pret niet drukken. Omdat we voor de lunch vrijwel al onze targets al hadden gezien (en gevierd), besloten we alvast richting Telupid te rijden, waar we morgen een andere hide zouden bezoeken. Onderweg tikten we nog een paar lifers af: Brown barbet, die nu officieel is gesplit van de vergelijkbare Sooty barbet in Thailand, de algemene White-breasted woodswallow, Dusky munia en de schattige White-fronted falconet, die Ben tijdens het rijden ineens boven op een dode boom zag zitten. Wederom een zeer geslaagde dag, met in totaal al bijna 30 lifers, waarvaan vooral endemen.
14 juli: Telupid forest reserve
Nu genieten we allemaal meer van actief vogelen dan lui in een hut zitten, maar als je een goede kans maakt om Bornean peacock-pheasant te zien, dan gaan we alsnog overstag. Daarom vandaag nog 1 dag in een hut, en wel in het Telupid forest reserve. We spraken om 6 uur in de ochtend af met de huteigenaar, welke ons met een 4WD door plantages naar het begin van een korte trail bracht. Na 20 minuten wandelen, arriveerden we bij de hut. Dit was een mooie verrassing want we hadden in tripverslagen van anderen spannende verhalen gelezen over een uur lang bergop lopen, maar dit viel dus enorm mee. Toen we aankwamen zaten er direct 2 vrouwtjes Bornean peacock-pheasants, tot onze vreugde. Want blijkbaar zijn de vogels er niet elke dag en is hun aanwezigheid deels weersafhankelijk. Na ongeveer een uur kwam ook het mannetje plots aangewandeld, wat een mooie en bijzondere vogel! Net als Bulwer’s pheasant was ook deze soort voorheen erg moeilijk te zien, maar komt hij inmiddels al een tijd bijna dagelijks buurten bij een hut. Naast de pheasant waren nieuw voor mij de endemische White-crowned shama, Bornean black-capped babbler en Grey-hooded babbler. Op weg naar de hut hoorden we tevens een Olive-backed woodpecker roepen, een soort die vrij zeldzaam is in Thailand. Al rond 10 uur hadden we al onze doelsoorten reeds gezien, dus besloten we alvast naar Kinabalu te rijden, de hoofdbestemming van onze reis. Hier scoorden we in de 3 laatste uurtjes van de dag gelijk een belangrijke target: de Whiteheads’s broadbill. Niet lang hierna zagen mijn zoons ineens een ‘orange-achtige vogel’ voorbij vliegen. Na nadere inspectie bleken dit 4 (!) Whiteheads’ trogons (2 mannetjes en 2 vrouwtjes) te zijn, de soort die ik heel graag wilde zien. Kortom: weer een topdag, met wederom veel nieuwe soorten!
15 juli: Gunung Kinabalu
Vandaag de eerste volledige dag op de berg Kinabalu. We hadden er veel zin in, ondanks een vroeg begin en een karig ontbijt van de lokale supermarkt. Qua eten en drinken is Sabah duidelijk minder aantrekkelijk voor toeristen dan Thailand. In Thailand zijn overal lokale koffietentjes, en is de 711 (waar veel eten te krijgen is) nooit ver weg. In Sabah moesten we goed zoeken om uberhaupt iets te eten te vinden. Sowieso viel de lokale keuken wat tegen en waren veel van de maaltijden vrij smakeloos. Hoe dan ook: we kwamen voor vogels en die vielen niet tegen! Van andere vogelaars begrepen we dat er momenteel een stake out was voor Whiteheads’ spiderhunter, de moeilijkste en meest zeldzame soort van het begeerde Whiteheads’ trio. Bloemen in een boom trokken al een week of 2 de Spiderhunter aan, en dus besloten wij deze spot aan te doen. Helaas liet de vogel zich niet zien, waarschijnlijk omdat de boom de meeste van zijn bloemen reeds was verloren. We bleven tijdens de reis meermaals terugkomen naar deze boom (ook vanwege de lekkere koffie en burgers in het lokale restaurant tegenover deze boom), maar hebben de Spiderhunter nooit gezien. Jammer, want dit was het belangrijkste target van David, die al veel vaker in Sabah was geweest. Behalve deze kleine teleurstelling, was de dag verder toch geslaagd. Het was bij vlagen traag (zoals vaak in de bergen) maar leuke soorten druppelden stuk voor stuk toch binnen. Denk aan Orange-backed woodpecker, Sunda laughingthrush, Yellow-breasted warbler, Black-sided flowerpecker en meer.
16 + 17 juli: Regen, regen en… thrushes!
Ondanks dat juli een goede maand is om Borneo te bezoeken, kan het soms nat zijn. En daar hadden wij deze 2 dagen behoorlijk last van. De regen viel soms dusdanig hard en lang, dat we onze toevlucht zochten in restaurantjes en zelfs terug gingen naar ons hotel voor een middagdutje. Toch zagen we tussen de buien door wel wat mooie soorten. Waarvan de beste – wat mij betreft – Everett’s thrush was. Om deze te zien gingen we al met donker het park in, rond 5:30 in de ochtend, omdat de thrushes het meest actief zijn vlak na zonsopkomst. Met mijn warmtebeeldkijker zochten we naar deze lastig te vinden soort, die volgens de boeken schuw en verlegen is. Een paar keer dachten we ‘beet’ te hebben en zag ik vogels van een vergelijkbaar formaat door mijn kijker. Dit bleken echter Orange-headed thrush, Snowy-browed flycatcher en Bornean whistling thrush te zijn. Toen we na een ruim uur de hele weg de berg op hadden gelopen en gereden, werkten we langzaam onze weg omlaag. Ineens zagen we vanuit de auto 2 duidelijke lijsterachtigen opvliegen. Direct zagen we dat het ‘bingo’ was; 2 Everett’s thrushes zaten in een struik naast de weg! We trokken ons wat terug, in de hoop dat de vogels terug de weg op zouden vliegen. En dat deden ze al snel! Ze bleken veel beter benaderbaar dan gedacht en ondanks de mist en regen, konden we ze goed vastleggen. Voor mij een van de absolute hoogtepunten van de trip, om deze endeem zo mooi te mogen observeren!
18 juli: laatste dag Kinabalu
Door het slechte weer, voelde het alsof we redelijk wat vogeltijd waren verloren en gevoelsmatig nog niet ‘echt’ hadden kunnen vogelen op Kinabalu. En ook vandaag, tijdens onze laatste dag op Kinabalu, was het donker en grijs toen we in de vroege ochtend vanaf ons hotel vertrokken. Gelukkig klaarde het snel op (de extreme wind bleef wel) en werd het een geslaagde dag. Diverse doelsoorten die we tot vandaag hadden gemist, konden we vandaag aan ons lijstje toevoegen. Zo hoopte ik nog foto’s te krijgen van de endeem Mountain wren-babbler. Halverwege de dag liet een groepje van ongeveer 7 vogels zich fantastisch zien, dus dat doel werd behaald. Ook zagen we Mountain black-eye, liet Bornean stubtail zich heel mooi zingend vastleggen en zelfs de bijzondere Fruithunter kon op onze lijstje. Helaas zagen mijn zoons en ik hem alleen in een oogwenk, maar Ben en Dave konden hem wat langer aanschouwen. Fotograferen lukte me niet, maar dat is een goed excuus om nog eens terug te gaan naar Kinabalu! In de namiddag verlieten we de berg en reden terug naar de hoofdstad van de provincie Sabah: Kotah Kinabalu. Met 45 lifers in de tas, wat we eenmaal in Kotah Kinabalu vierden we in een Mexicaans restaurant!
19 juli: Penampang rice paddies, Prince Philip park
Vandaag vlogen we pas rond 13:30 terug naar Bangkok, dus bezochten we in de ochtend nog wat lokale eBird-hotspots. De eerste was een plek met rijstvelden en wat struikgewas, genaamd Penampang. Hier hebben we misschien een half uurtje wat rondgelopen, met als mooiste soorten Wandering whistling duck, Black-backed swamphen (allebei lifers) en bijvoorbeeld Striated grassbird en Red avadavat. Hierna zochten we ons heil in een strandpark, waar het al gauw aardig warm werd, waardoor we niet langer dan een uurtje bleven. Ik hoopte in dit park Nankeen (Rufous) night-heron te vinden, maar dat lukte niet echt. 1 Nightheron vloog voorbij maar ik kon in de gauwigheid niet met zekerheid vaststellen of dit Nankeen of Black-crowned nightheron was. Helaas! Soorten die we wel zagen waren bijvoorbeeld Blue-naped parrot, Long-tailed parakeet en Sunda pygmy woodpecker, welke in Thailand maar een hele kleine range heeft. Veel te vroeg waren we op het vliegveld (4 uur van te voren), maar door de hitte, en wellicht de vermoeidheid, hadden we weinig zin om verder te vogelen.
Al met al was het een geweldig avontuur, met heel veel mooie soorten. In totaal zagen we 142 soorten, waarvan 49 lifers voor mij en bijna 40 endemen. Zoals gezegd viel het eten en de accomodaties wat tegen, zeker in vergelijking met Thailand. Ook de wegen waren bij vlagen niet goed, iets waar we in Thailand weinig last van hebben. Toch was het met onze huurauto en zonder gids prima te doen, en ben ik zeker van plan om nog eens terug te keren! Ook een groot compliment voor mijn 14-jarige en 13-jarige zoons, die zonder klagen vroeg opstonden en genoten van alles wat nieuw was.
Hier vind je een compleet overzicht van de soorten die we zagen
Hier lees je meer tripverslagen
Zelf een keer met mij mee op vogelreis in Thailand? Er zijn nog plekken voor 2027! Bekijk hier onze reizen!
Geef een reactie