Locaties bezocht: Bukit Wang, Pedu Lake, Sungai Sedim, Singapore
Dit trip-rapport hoort hier misschien niet thuis, want én dit was geen vogeltrip én ik was niet in Thailand. Maar omdat ik vlak over de grens, in Noord Maleisië, op avontuur was en ik een paar toffe dingen vond, is het toch de moeite waard mijn ervaringen te lezen.
Noord-Maleisië is een gebied wat al langer op mijn radar stond. Qua vogelsoorten heeft het een grote overlap met Zuid-Thailand, maar is 1. wat veiliger en 2. huisvest een paar soorten die in Thailand zijn uitgestorven of op zijn minst al jaren kwijt. Dan moet je denken aan bijvoorbeeld Large frogmouth (al geen honderd jaar meer gezien in Thailand), en Chestnut-necklaced partridge (ook al heel lang kwijt). Ook Sooty-capped babbler, welke ik vorig jaar als eerste ooit in Thailand fotografeerde, is in Maleisië algemener, net als bijvoorbeeld Red-crowned barbet. Kortom: deze plek zou bekend gaan aanvoelen, maar mooie uitdagingen bieden!
Koffer kwijt
Omdat ik niet lang van mijn kinderen weg wilde zijn, had ik maar weinig tijd om te vogelen, voordat mijn meetings begonnen. Mijn vogeldagen bleken precies tijdens de Eid al-Fitr feestdagen te vallen, waardoor eten vinden een enorme uitdaging werd: alle restaurants waren dicht. Ik heb 2 en halve dag vooral op koekjes en chips geleefd. Dat gezegd hebbende: na aankomst op het vliegveld bleek mijn koffer kwijt, dus besloot ik in de buurt van het vliegveld te gaan vogelen. Ik koos een kuststrook met wetlands en mangrove, en de mooiste soort die ik hier zag, was Mangrove blue flycatchers (zie foto hieronder), een zeldzame soort in Thailand en algemener in Maleisië. Gelukkig belde het vliegveld een paar uur later dat mijn koffer terecht was, en kon ik mijn weg richting het noorden vervolgen.
Succes bij Bukit Wang
Mijn eerste volledige dag in Maleisië begon in Bukit Wang, waar ik het nationale park in wilde en een lokale hide zou bezoeken. Dat eerste bleek niet mogelijk want het park is tijdelijk dicht vanwege militaire oefeningen. Dan maar gelijk de hide in! Al snel had ik daar succes. Eerst kwam een vrouwtje Banded Pitta even snoepen, samen met Abbott’s babbler en Forest wagtail. Niet lang daarna hoorde ik mijn doelsoort al roepen: Chestnut-necklaced partridge. Een kwartiertje later verscheen hij op het toneel en liet zich in alle hoeken en standen fotograferen (zie foto hieronder). Een uurtje later, hoorde ik niet ver weg ineens bekende hoge piepjes. Omdat ik deze herkende, en degene die de geluidjes produceerde graag op de foto wilde, ging ik snel op zoek en had al snel succes. Een paartje Rufous-backed dwarf kingfishers kwam recht voor me zitten (zie foto’s hieronder), en direct zag ik waarom: ze waren een nestgat aan het graven en hadden dus weinig reden om door te vliegen. In Thailand is deze soort weinig algemeen en zag ik hem al wel maar poseerde hij nog nooit. Dubbel succes dus!
Volgende locatie: Pedu Lake
Omdat Bukit Wang ontoegankelijk was, en ik me al snel verveel in hides (liever ga ik zelf actief op zoek naar vogels), besloot in nog voor de lunch door te rijden naar Pedu Lake. Hier ligt een door regenwoud omgeven stuwmeer vrijwel op de grens met Thailand. Hier hoopte ik mijn volgende target te vinden: Large frogmouth. Maar dat kwam later, want dat moet in het donker. Het nadeel van tropisch regenwoud, is dat het midden op de dag vaak heel stil is, vanwege de hitte. Ik kwam rond half 2 aan en het was inderdaad weinig spannend. Wel vond ik een boom met vruchten, die genoeg vermaak bood. Grote groepen Large green pigeons vlogen in en uit (een zeldzame soort in Thailand), aangevuld door liefst 6 soorten neushoornvogels: Great, Wreathed, Black, Bushy-crested, Oriental pied en White-crowned hornbill. Vervelen hoefde ik me dus niet! Verder bood de dag weinig spannends, behalve dat ik in de avond door de gastvrije eigenaren van de homestay werd meegenomen naar allerlei Islamtische vieringen, waardoor ik een stuk later op bed lag dan gepland.
Op zoek naar Large frogmouth
Om 4 uur stond de wekker, want ik wilde ruim voor zonsopkomst in het bos terug zijn. Ik zocht naar een lamp in het bos, welke wellicht nachtvlinders en motten zou aantrekken, die op hun beurt weer uilen, nightjars en frogmouths zouden trekken. Deze strategie werkte redelijk goed, want bij de enige lamp in de wijde omgeving, hoorde ik na een kwartiertje spotlighten een White-fronted scops owl roepen. Een mooie soort, en dus fijn, maar niet mijn target. Her en der speelde ik de call van Large frogmouth, terwijl ik door het donkere bos liep, hopende op een reactie. Na een half uur, gebeurde dat ineens. Een vogel riep terug, en vrij dichtbij ook. Na een kat en muisspel van een kwartier, werd de vogel helaas stiller en kreeg ik de Large Frogmouth nooit echt goed in beeld. Dus wel waargenomen, maar niet echt tevreden. Volgende keer probeer ik het in Taman Nagara, waar hij makkelijker moet zijn. Toen het eenmaal licht werd, besloot ik aan een lange wandeling te beginnen, door een stuk bos wat er gister aantrekkelijk uitzag. Op dit stuk weg van ongeveer 6 kilometer lang, heb ik me de hele dag vermaakt. Echt druk werd het nooit, maar toch zag ik verspreid over de dag meer dan 100 soorten. De leukste waren een groepje Sooty-capped babblers, een familie Orange-backed woodpeckers (zie foto hieronder), en Large-green pigeons die relatief laag in een boom kwamen zitten.
Meetings, tussendoor Sungai Sedim met een verrassing
Mijn meetings stonden op het punt van beginnen. Gelukkig kwam er nog een korte mogelijkheid om te vogelen, niet ver van mijn verblijf vandaan. Sungai Sedim werd me getipt door een bevriende Maleise vogelaar, en bleek een gouden greep. Het bos was enorm volwassen, met veel lage begroeing en veel enorme woudreuzen. De soort die ik hoopte te fotograferen (Finsch’s bulbul) liet het afweten, maar daar kreeg ik iets zeldzamers voor terug. Niet ver van het pad, hoorde ik een typische Cyornis flycatcher zang. Direct hoopte ik op Grey-chested jungle flycatcher, een soort die ik in Thailand eerder steeds misliep. Ik speelde hun zang op mijn speaker en direct kwamen er 2 vogels ingevlogen en begonnen hard terug te zingen: de gewenste jungle-flycatchers (zie foto hieronder)! Hierna hoorde ik van alles, maar zag weinig bijzonders, maar mijn ochtend kon niet meer stuk.
Singapore: op zoek naar Straw-headed bulbul
En dan een sprong vooruit in de tijd. Eigenlijk zou ik de natuur niet meer ingaan in Maleisië (of Singapore) maar doordat ik op de weg naar huis een aansluiting miste, zat ik ineens een dag in Singapore ‘vast’. Het was warm en plakkerig en regende voortdurend, maar toch besloot ik om wat lokale stadsparken te bezoeken. Singapore is thuis voor een soort die wereldwijd ernstig bedreigd is en waar er nog maar ongeveer 1000 van over zijn. Singapore is een van de beste plekken om hem te zien en na wat goede tips van een lokale vogelvriend (Ding Yong Li, een ervaren conservatist en auteur van field guides voor Singapore) ging ik op pad. Het werd een leuke dag, met wat leuke soorten (Heel veel Pink-headed green pigeons, Pied imperial pigeons en wat ander grut), maar helaas lieten de Bulbuls het afweten. Ik bezocht wel de beste plekken, maar midden op de dag, wanneer ze vaak stil zijn. Mocht je ooit in Singapore zijn voor een overstap, dan zijn in algemene vogelzin de Botanical gardens aan te raden, en als je Straw-headed bulbul wilt zien, zijn de Dairy farm nature park (met name rondom Wallace nature center) en Hindhede nature park de beste pleken om te zoeken.
Samengevat: voor een niet vogeltrip, zijn 3 lifers, 2 foto-lifers en in totaal meer dan 150 soorten geen slechte score!
Zie hier de specifieke locaties en soorten (plus foto’s) op mijn eBird triplijst
Hier lees je meer tripverslagen
Geef een reactie